Mount Cook in onze achtertuin!

Wederom leven we weer in een onwerkelijk plaatje, die grootste bergtop van het land torent hoog uit boven zijn buren en dus enorm aanwezig in … juist… onze achtertuin! (we hebben geen last van grootheidswaanzin hoor ;-))

Maar Mount Cook doet zijn Maori naam eer aan en als we vandaag vertrekken, het is gokken of hij nu links of rechts van ons stond :-S Hij had natuurlijk Igor al wat zien inpakken gisteravond en is verbolgen dat wij hem nu al verlaten. Maar als ik later aan de andere kant van het meer omkijk, zie ik dat hij stiekem gluurt tussen de wolken door. Dag laatste schoonheid… Je hebt Nieuw-Zeeland wederom iets mooier gemaakt voor mij.

Lubet voelt zich al een paar dagen halfgaar en als wij dan ook besluiten om wat te gaan wandelen in het park, kruipt zij lekker op de bank waar ze voorlopig niet vanaf denkt te komen. Igor en ik nemen onze privetijd graag aan en vertrekken richting de Tasman vallei. Hier wordt eindelijk duidelijk dat Nieuw-Zeeland inderdaad ‘down under’ ligt, want al onze kiezels en keien zijn naar deze vallei gerold :-D Een pessimist zou denken op de vuilnisbelt van Rio de Janeiro beland te zijn, iemand met een positieve blik ziet wat eens een gletsjer is geweest :-) En ook al zien we de Tasman gletsjer nauwelijks met het blote oog, hij is wel degelijk aanwezig. Dertig jaar geleden is er een meer ontstaan aan zijn voet en de 200 tot 600 meter dikke ijslaag is bedekt met twee meter rots, steen en gruis. Je kan hem met dit verstoppertje spelen alleen verslaan als je het waagt de meer dan negen kilometer wandeling over die instabiele rotsen te wandelen of als je in een helicopter stapt. Wij besluiten onszelf gewonnen te geven… In dat nieuwe meer drijven nog wel ijsblokken, want natuurlijk duurt het jaaaaaren voordat ijsmassa’s gesmolten zijn. En je hoeft niet op zoek te gaan naar ijsklontjes hoor, het zijn enorme rotsen die het Titanic gevoel bijhoorlijk naar boven brengt!

Verder besluiten we een duik (Igor) en een dipje (ik) te wagen in dat mooie blauwe meer links van ons (als je bedenkt dat de berg achter ons ligt :-)) Het water is zeker niet koud, maar het helder blauwe water is van dichtbij erg grijs en ondoorzichtig. En ik zie in elk golfje de broer van Nessie en besluit sneller dan me lief is het water te verlaten (geef mij maar een zwembad!).

Vanmiddag aangekomen op het platteland van Geraldine waar we in alle rust (snelweg 72/79 in ‘t zicht…) genieten van puzzels (Lubet 500 stukjes, Igor gaat in breedbeeld met 700 stuks) en spelletjes.


Knuffels uit Geraldine


PS. Lubette EN Igor hebben beiden hun custard vanavond verspeeld, dus dat wordt smikkelen en smullen voor mij :-p