Een stad is een stad, maar Dunedin…

…is anders! De stad met de stijlste straat ter wereld. Je spreekt het uit als DuNIEdin met klemtoom op de tweede lettergreep. Al zijn sommige Nederlanders op zoek naar de stad Dunnedin… De stad is gesticht door de Schotten en die hebben gelukkig een vleugje Europese gezelligheid meegebracht. Natuurlijk staan er wat blokkendozen, maar de rest van de gebouwen heeft daadwerkelijk iets van architectuur. We besluiten meteen een nachtje extra te blijven (dat hebben we trouwens pas besloten nadat de camping goedgekeurd was).

Met maar iets meer dan 110.000 mensen, waarvan een groot deel student is, is het toch nog even navigeren. Want zoveel straten zijn we niet echt gewend :-)
Tegen onze gewoonte in gaan we dezelfde middag nog het centrum verkennen en we belanden op het terras waar eerst ik een rondje geef en daarna Igor. Lubet laat dan zien hoe een echte Nederlander zich gedraagt en bestelt meteen een dure Baileys ;-). Ik daarentegen bestel iets van het happy hour assortiment :-) en Igor heeft weer speelruimte om grappen te maken over die gekke Nederlanders, alhoewel…Igor en Lubet hebben een deal gesloten. Geen opmerkingen of grappen meer over de ander, anders is je custard toetje van die avond voor de ander. Opeens zijn het twee allerliefste kinderen voor wie ik nog een grote acteurtoekomst zie :-D

De volgende dag brengt ons naar Otago Peninsula. Zo rustig en mooi en toch zo dicht bij de stad. Enfin, blijkbaar hebben ze hier wel uitgevonden hoe je geld moet verdienen, want elke hoek waar iets te zien valt, is hermetisch afgesloten totdat je geld in het potje stopt :-S maar we hebben niet te klagen, we zien zeeleeuwen op nog geen drie meter afstand, meeuwen wederom in overvloed en omdat we het enige kasteel in Nieuw-Zeeland wel willen zien (ik tenminste) betalen we om in de tuin te geraken. En het kasteel is een lachertje vergeleken bij wat zelfs wij Nederlanders sporadisch uit de grond gestampt hebben, maar het is mooi weer en het uitzicht is super. Lubet en ik lunchen bij de balzaal met een… haha, nee geen ordinaire muffin, maar een waarlijke scone (nog geen drie dollar terwijl er confiture en slagroom bij zit, koopje!). Zoals het betaamd he ;-)

Na de teleurstelling van ‘eerst betalen, dan wellicht zien’ is het uitzicht tijdens de wandeling die we later maken, verrassend stunning. Het pad is nauwelijks begaanbaar, maar we zetten door. We zijn blij dat de boer gratis zijn land ter beschikking stelt, zodat wij kunnen genieten.

We zijn een beetje sceptisch over de stijlste straat ter wereld, was er niemand anders die de deadline wist voor het Guinness Book of Records ofzo?? Maar als je die straat oploopt, dan voel je het wel! Igor die eerst nog wil proberen erop te rijden, weet halverwege toe te geven dat de motor het wellicht niet gered had. Een gedeelte stijgt zelfs met 19% en dat is in ieder geval voor ons in Nieuw-Zeelands het stijlst, want Arthur’s Pass was ‘slechts’ 16%.

Omdat Dunedin bewezen heeft dat niet elke stad zomaar een stad is, besluiten we het tweede gedeelte van ons kerstcadeautje van paps en mams hier te besteden. Onze bestemming: het café dat verkozen is tot de beste van de Otago regio. We zijn gelukkig op tijd, want blijkbaar wisten meer mensen dat. Het eten is inderdaad smakelijk lekker en wederom stijlvol geserveerd op het bord en als we ook nog een toetje nemen, weet ik weer wat gulzig betekent…

Waitangi Day (nationale feestdag) is de dag dat wij Dunedin weer achter ons moeten laten. Die Nieuw-Zeelanders hebben geluk, de zon schijnt en de temperatuur loopt op tot over de 27 graden.
Bij de Mouraki Boulders hebben we geluk, deze bijna perfect ronde rotsen zijn nog prima zichtbaar (nog niet helemaal vloed) en we zijn net de bus met toeristen voor. Tijd voor wat grappige en mooie foto’s. Het is een vreemd plaatje, met maar een klein stukje van het lange strand waar deze stenen liggen. De Maori’s hebben gelukkig een verklaring: het zijn de voedselmanden (de kleinste stenen zijn de zoete aardappeltjes) die gestrand zijn van een kano die blijkbaar wat verder zuidwaarts is gezonken.

De lunchstop is in het alleraardigste Oamaru met architectuur geinspireerd door de Grieken en Italianen en wat door de Australiers ;-) We weten het uitkijkpunt te bereiken voor een wow-uitzicht over de kust. Tot onze grote sch(r)ik zien we dat in de auto naast ons onze Duitse ‘paardrijvriend’ aan het luisteren is naar klassieke muziek. Gelukkig merkt hij ons niet op, dus een praatje maken is niet nodig :-) we willen hem tenslotte niet storen ;-)

Na Oamaru rijden we westwaarts, vaarwel kust, tot volgende week. Door de droogte ziet het eruit alsof we de woestijn in rijden, de dorpjes die behoorlijk wildwest aandoen, bevestigen het plaatje dat ik in mijn hoofd heb van Arizona. (nooit geweest, dus kan het ook mis hebben :-)) Maar voordat ik deze gedachte vorm kan geven, rijden we een kleurplaat in. Zo bruin als de bergen en zo groen als de bomen zijn ingekleurd, zo felblauw is het meer ertussen. Igor en Lubette lijken te slapen en ik geniet van elke meter langs dat meer. En als dat meer allang niet meer naast me zichtbaar is, heb ik de spiegels nog om na te genieten.

Niet veel later zien we Mount Cook al opdoemen en dat laat het verhaal wel kloppen. Dit is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland die met zijn 3754 meter vaak in de wolken steekt (vandaar de naam Aoraki wat in Maori ‘wolkenprikker’ betekent). We stoppen zo’n twintig kilometer ervoor waar onze camping ligt.

Oja, Monopoly is GE-WEL-DIG! ;-)


Lieve warmtestralen van Mount Cook


PS. Inge dank je wel voor de tip tegen zandvliegen, want de Dettol/babyolie mix helpt zeker weten!