Als de auto spreken kon…

(dan had ‘ie sowieso een hele hoop te vertellen! :-)) Maar in dit geval had hij toch
tweeeneenhalf uur ‘au’ geroepen. De weg van Napier naar onze volgende bestemming River Valley (staat niet op de kaart) houdt na vijftig kilometer op met asfalt… en dan begint het gravelgedeelte… Nu is gravel niet zo erg … met een 4x4, maar met een Toyota Sprinter volgeladen… (Je mocht gewoon 100km/u rijden, inmiddels begrijpen we dat dat de standaardaanduiding is van een weg is) Onze maximumsnelheid is 55km/u, het gemiddelde ligt op 35km/u. En gravel is niet zomaar gravel, je hebt mini steentjes gravel, maar ook gewoon halve rotsblokken die blijkbaar nog steeds voor gravel doorgaan :-S De uitzichten, als we niet in een stofwolk zitten van een tegemoetkomende vrachtauto, zijn zeker mooi en we hebben voor het eerst uitzicht op Mt. Ruapehu (actieve vulkaan) die altijd sneeuw op de top heeft.

We hebben Clifton, een paar heerlijke dagen niets doen en de was ;-), op het strand liggen en genieten, achter ons gelaten. Woensdagochtend brengen we in Napier door.

River Valley, in DE middle of nowhere, is fantastisch! Ik ben er precies een maand geleden geweest en wilde het graag aan Igor laten zien. Gelukkig is hij net zo enthousiast en heeft zelfs deze plek de tot nu toe beste van de trip bestempeld :-D We zijn hier o.a. om te gaan raften en dus staan we donderdagmorgen klaar in wetsuit voor een nieuw avontuur! Na vijf minuten liggen we met z’n allen al in het water nadat onze gids zo graag een ‘backflip’ voor de foto wilde doen. Ik weet even niet meer waar ik ben, behalve dat ik de rivier van de verkeerde kant bekijk met Igor en twee andere bootgenoten tijdelijk boven op me. Als ik iets roods zie, herinner ik me dat dat de binnenkant van de raft moet zijn, die nooit zinkt en dus kan ik even naar lucht happen voordat ik naar boven kan duiken. Even later mogen we een klein valletje afzwemmen, maar ik heb even genoeg water geproefd ;-) Uiteindelijk ben ik er drie keer ingevallen, krijg ik twee keer de peddel tegen m’n kin, moeten we een keer uitstappen omdat we de verkeerde waterval dreigen af te gaan, maar hebben we ontzettend veel plezier! Halverwege durft Igor zijn tweede “Mount Everest” te nemen, een rots zeven meter boven het water afspringen. Ik geloof dat zijn hoogtevrees stiekem wat aan het afnemen is, want ‘s avonds lopen we de heuvel aan de andere kant van de rivier op en die is steil en het pad is smal. We zijn hier maar twee nachten, maar het voelt als een vakantie op zich :-) Het enige nadeel is…uhm…zijn… de zandvliegjes. Zelfs Igor laten ze niet met rust, maar ik mag me nog steeds de winnaar noemen met de meeste bultjes (die op mijn arm is zes cm doorsnee :-() en jeuk :-S

Rond lunchtijd zijn we aangekomen in Tongariro Park. Vier nachten zal ons verblijf, wederom in een soort middle of nowhere, zijn en hopelijk kunnen we een dezer dagen de Tongariro Alpine Crossing lopen. Wie weet! (want het is ook weer gaan regenen)

Gelukkige groeten uit Tongariro


PS. @ PJ, :-D :-D