Wat doe je als je een tien meter hoge dam ziet?

Dan neem je een body board en duik je er vanaf! :-D
En niet een keer, maar zo vaak dat je de buikspieroefeningen vandaag niet hoeft te doen. Eerst op je buik, dan op je rug, dan op je knieen, dan zittend en dan uhh mag je jezelf laten vallen. Nou, ondanks dat we super gingen, vond ik dat wel het moment dat ik zeker wist dat ik nooit zou gaan bungee springen :-S, want jezelf in het diepe storten, brrrr! Er was een filmploeg van een activiteitenwebsite aanwezig (het www-adres natuurlijk vergeten :-() en daardoor konden we langer in het water spelen, geen probleem hoor ;-)

Damdropping, zoals het heet, kan blijkbaar alleen in de Waingongoro rivier bij Hawera en jaaa dat ligt ergens anders dan in Tongariro Park. En hoe graag ik NIET gefrustreerd over wil komen over het weer (het gaat tenslotte om je goede humeur he ;-)) hebben wij de ‘flexibele’ beslissing genomen om na 15 uur regen niet nog een paar dagen te blijven staren naar een grijze lucht. Dus wij als een speer (www.weeronline.nl) richting het mooie weer. Gelukkig waren de campings ook flexibel en hebben we de nachten gewoon omgedraaid.

Opunake + zon = wij blij :-)
Opunake ligt aan de Surf Highway 45 aan de westkust van Nieuw-Zeeland. Mt. Taranaki staat prominent in het midden en is vaak vanuit elke hoek zichtbaar. De Maori legende gaat dat Mt. Taranaki ooit stond in Tongariro Park maar toen hij een keer achter de mooie (en enige vrouwelijke berg) Mt. Pihanga aanging, werd Mt. Tongariro zoo boos dat hij het op het vluchten moest zetten. Mt. Taranaki is blijven staan op de plek waar hij was toen de zon op kwam (niet de snelste thuis…). Nog altijd is hij verdrietig en daarom hangt bijna altijd zijn top in de wolken, de grijze welteverstaan. Mt. Tongariro is er ook niet al te best vanaf gekomen, want door zijn woede heeft hij zijn kop er afgeblazen en die kop ligt in het midden van het Taupo meer. Nou, je kan er veel van zeggen, maar het verhaal is goed dichtgespijkerd, want inderdaad lijkt het eiland in dat grote meer op de afmetingen van Mt. Tongariro ;-)
Dus toen wij richting de berg gingen voor een wandeling verwonderde het ons niet dat het begon te regenen. De zon bleef haar best doen en daardoor was het niet erg om de mooie wandeling naar Dawsons Falls te maken die 18 meter naar beneden stort. Het blijft me verbazen dat een waterval nooit opraakt en zijn krachten nog altijd even sterk blijven.
Jammer natuurlijk dat het nog altijd regende toen we op de camping aankwamen…

Ondanks dat het even leek dat we reclame maakte voor eerdergenoemde weerwebsite, moeten wij toch melding maken van de incorrectheid ervan. Het wordt hoog tijd dat Piet Paulusma (voor de Belgen onder ons: Eddy De Mey) eens zijn vingertje opsteekt hier!
Vanmorgen, 15 december (lees: half juni voor Europese begrippen, denk: locatie Zuid-Europa), 8.30u, is het op tentplek 52 te Opunake …0 graden.
Het was een behoorlijk frisse nacht en had (gemaakt vrolijk, eerder cynisch) nog geen twee minuten daarvoor aan Igor gevraagd waar hij mijn skipak had opgeborgen als ik hagel zie bij de rechter tentharing en voor de ingang van de tent. Een halfuurtje later ligt diezelfde hagel er nog steeds. Ik zeg je, NUL graden!
Duss, die 12 graden als minimum temperatuur en 1mm regen kan echt met een korreltje…uhh…hagel genomen worden. Het is uit positivisme dat we elkaar nog geen regenmeter cadeau hebben gegeven… Een zonnebloem wedstrijd van de CPJ is er niets bij!
Dat we een uur geleden in onze zomerkleding in de zon liggen te doezelen, daarna in een dikke trui aan de picknicktafel zitten te eten, dat Igor echt NET de tent uitloopt met een blijde lach omdat de zon schijnt en nu ik naar buiten gil dat het regent. Tja, die Mt. Taranaki laat zijn stempel wel achter op het weerbeeld hier hoor.

Je begrijpt dat het meer dan logisch is dat we de tent die we voor Lubette gekocht hebben inmiddels omgeruild hebben. De ‘zomer’ tent is er een geworden die wel regenbestendig is!

Vandaag stond een bezoek aan New Plymouth (wij hebben dagen gegokt hoe we dat uit moesten spreken, maar het is echt heel makkelijk, gewoon zoals het er staat ‘nieuw plemuff’ haha) op de agenda, dus we hoeven gelukkig niet droevig naar de hagel en regen te staren op de camping. We zijn ook nog geen vijf minuten op weg of de zon is weer vrolijk van de partij. :-S
Een stad is ook maar een stad, dus wij brengen de meeste tijd door bij het park en meer even na het winkelcentrum. Met twee truien aan is het prima vertoeven buiten en het tikkertje spelen van de zon en wolken levert mooie oceaangezichten op.

Morgen komt er dan toch een einde aan onze vier nachten in Opunake waar we de golven altijd horen breken (behalve als het hard regent en hagelt dan he) en de faciliteiten goed zijn op de camping. Terug naar Tongariro Park, we hopen op in ieder geval een mooie dag zodat we de Tongariro Alpine Crossing kunnen doen (mede mogelijk doordat hij zijn kop heeft verloren :-)), maar we weten eigenlijk dat onze truien nog altijd binnen handbereik moeten houden, net zoals onze paraplu’s.

Hoopvolle groeten uit Opunake


PS. meer foto’s nu ook zichtbaar bij vorige twee verhalen :-D