De Caitlins: schapen, grasland en zoveel meer

Onze batterijen waren dan wel opgeladen in Hokitika, maar die van de auto deed afgelopen zondag echt niets meer :-S Nu was dat al een paar keer eerder gebeurd in die week, maar deze keer was het broodnodig dat de hulpdienst ons op gang bracht. Of we konden de volgende veertig minuten de auto niet afzetten of wellicht was langskomen in de garage voor een nieuwe accu een beter idee. Gelukkig kregen we toestemming van het verhuurbedrijf en hebben we die accu snel vervangen zodat we het meeste nog uit onze laatste twee weken kunnen halen. Want een rondreis langs de zuidkust stond op het programma!

Een gebied niet overvol met toeristen en zeker iets waar je heel snel doorheen scheurt als het regent. Wij hebben geluk, de dag richting Invercargill is mooi, behoorlijk veel blauw aan de lucht en als we na bijna twee weken ook weer de kust zien, is het gokken welke blauwer is: de oceaan of de lucht :-). In Invercargill slapen we in bescheiden decadentie. Op een goed-voor-de-portemonnee camping besluiten we extra te betalen om dichtbij keuken en toiletten te zijn, dit kost ons jaja drie dollar extra! Bescheiden zijn we doordat we met z’n drieen in de tent van Lubette gaan slapen. Gemak dient de mens en vooral als het maar voor een nachtje is. We slapen heerlijk, ondanks dat de matjes niet veel comfort bieden, dus wellicht komt het door de pannekoeken dat we pas ‘s morgens onze ogen weer open doen :-)
Omdat we eindelijk weer heldere lucht hebben, wordt het tijd voor Igor’s eerste zonsondergang in het land. Het strand dat veel weg heeft van Ameland is om de hoek dus we vertrekken rond zeven uur voor weer een natuurwondertje. Nu duurt het even voordat ze daadwerkelijk de zee in zakt (zo’n twee uur…) dus we doden de tijd met wat sprongetjes en kunstfotografie ;-) (We horen trouwens een dag later dat een meisje door een zandhaai gebeten is op ditzelfde strand… ze heeft op een paar gaten in haar wetsuit niets.)

De tweede dag begint zowaar weer met strakblauwe lucht en deze keer rijden we echt de Caitlins in. Veel weiden, nog meer schapen en riet langs de kant van de weg. Onze eerste stop (dixie stops niet meegerekend) is Bluff. De mythe van de Maori’s gaat dat een paar goden te hebberig waren tijdens het vissen en als gevolg werd het plaatje in steen veranderd. Het noord-eiland stelt de gevangen vis voor, het zuid-eiland de waka (kano) en Stewart eiland is het anker. De ketting die bij Sterling Point aan de grond ligt, is symbolisch verbonden met het anker dat op het eiland, 35 kilometer uit de kust, staat. Ook eindigt hier de lange state highway 1 die bij Cape Reinga op het noord-eiland begint. Dus we hebben het begin en het einde van deze snelweg gezien :-D

Ondanks dat Bluff behoorlijk uitsteekt naar het zuiden, mag het zich niet het meest zuidelijkste puntje van het vaste land noemen. Dat ligt even verderop. Via een goede gravelweg (alleen niet zo leuk voor je schone ramen :-S) komen we aan bij een weiland die blijkbaar leidt naar de klif. We zijn officieel dichter bij de zuidpool dan bij de evenaar! En ik me maar afvragen waarom het ‘s nachts vaak zo koud is…
De Niagara Falls zijn gelukkig zonder poncho te bezichtigen en zijn een teken dat die boeren uit Niagara toch nog wel gevoel voor humor hebben :-D
We overnachten vlakbij de McLean waterval, want de dichtbij gelegen Cathedral Caves zijn alleen bij laagtij te bezichtigen. Mijn fotografiekennis laat me niet in de steek :-p en we besluiten de lange/hoge McLean waterval diezelfde dag nog te bezichtigen. Inderdaad hebben we de goede lichtinval en door het late tijdstip zijn we de enige drie die genieten van het uitzicht (als Igor en ik de volgende dag terug gaan om het met ander licht te bekijken, moeten we het uitzicht delen).
Gelukkig is eb om 11.40 uur, dus we kunnen rustig ontbijten voordat we er achter komen dat we moeten betalen om naar de grotten te gaan :-S Dit zal toch zeker de eerste keer zijn en hopelijk ook de laatste :-) Enfin, de vijf dollar per persoon zijn inderdaad de moeite, want na een afdaling in het bos en een kort stukje over het strand lopen we in hoge, diepe grotten. Jammer dat we geen zaklamp mee hebben, want wie weet hadden we nog iets nieuws ontdekt!
Nadat de mist weer verdwenen is, blijken we toch niet al te veel van de zon te kunnen genieten, want de boom en de bloemen in ‘ons tuintje’ trekken een horde hommels aan en ze blijken het op Igor gemunt te hebben…

De mist was niet lang weg, want aan het einde van de middag wordt ze zo dik dat we opeens in een wel hele kleine wereld leven. Als we de volgende dag vertrekken, is het niet veel minder geworden. Maar we vertrekken met goede hoop en twee natte tenten! De eerste bezienswaardigheid, een meer met blijkbaar wel heel bijzondere flora, leidt niet onder de mist. We kunnen zowaar in meer of mindere mate een spiegelbeeld fotograferen! Omdat een bos ook maar een bos is (het zoveelste al waar we doorheen lopen) weten we inmiddels ook grappige dingen te doen…zie foto ;-)
De tweede stop is een brede waterval, en natuurlijk is hij erg breed, maar ook duidelijk is dat de foto in de folder op breedbeeld gezet is :-S
Onze laatste stop om wat te zien, is bij Nugget Point. ‘s Avonds komen hier de zeldzame gele oog pinguins aan land en bij eb zijn er zeeleeuwen te zien. Dus naast enorm veel meeuwen zien we inderdaad in de verre verte (want we lopen hoog op de heuvels) iets wat op zeeleeuwen lijkt en als het goed is, heb ik ook een pinguin op de foto staan, maar eigenlijk durf ik het niet dubbel te checken, bang dat het gewoon een vieze meeuw is ofzo :-S want eigenlijk komen de geelogen pas tegen zonsondergang op het strand… snif
Gelukkig verveelt de oceaan nooit en luisteren we naar de golven totdat we trek krijgen ;-)

Oja, vier op rij wordt steeks leuker en ‘wie ben ik’ is toch ook wel een aardig spelletje :-D En, jaja, ik heb zelfs een keer met Monopoly gewonnen, het voelde vreemd om mega biljardair te zijn hoor :-D


Liefs uit Dunedin