Mystiek, Mirror Lakes en Milford Sound

Te Anau, je weet wel van dat mooie toiletgebouw :-), is ons basiskamp om Milford Sound te bezichtigen. En, blijkbaar ben je niet in Nieuw-Zeeland geweest als je niet een van de Sounds gezien hebt. Marlborough Sounds zijn we voorbij gereden en Doubtful Sound is minder makkelijk bereikbaar, dus wij kiezen voor de massaal bezochte Milford. Een paar miljoen mensen per jaar met de piekmaanden januari en februari. Dusss…

Gelukkig hebben we inmiddels wat geleerd om de toeristen (wij zijn reizigers ;-)) te omzeilen. Om zes uur gaat de wekker, om zeven uur zijn we onderweg. Het belooft een mooie dag te worden, al is het nog behoorlijk mistig. Die mist maakt het mysterieus, we zien flarden berg, flarden water, flarden wolk en de zon doet haar best om het ons ook echt te laten zien.

En het zien van de Mirror Lakes heeft alles al goedgemaakt! Het is half acht, nog nauwelijks een andere auto gezien en wij staan daar met z’n drieeen te genieten van het spiegelbeeld van bergen in het water. We zijn er even stil van!

Daarna wint de zon het van de mist en kunnen we opkijken (Lubette moet behoorlijke capriolen achter in de auto uithalen) tegen hoge bergen terwijl wij nog maar op zo’n vier a vijfhonderd meter hoogte rijden. Wowie! Wat indrukwekkend en wat super om daar moederziel met z’n drietjes van te kunnen genieten :-D
Ondanks dat Milford Road de gevaarlijkste alpine weg is van het land (denk alleen bij slecht weer) en de 1200 meter lange tunnel die behoorlijk donker is en afdaalt is zeker even wennen, maar verder doen we het als ervaren reizigers prima. Na de tunnel is een nieuw plaatje zichtbaar, op naar iets wat Milford Sound heet.

Milford Sound is eigenlijk geen sound, maar een fjord. Dus hoge stijle bergwanden, uitgesneden door wat eens een gletsjer was, die tot wel vijfhonderd meter in het water gaan. Doordat er in dit gebied net zoveel water valt als in een regenwoud (zo rond de zevenhonderd meter per jaar) hebben we geluk met een dagje zon en nauwelijks bewolking! Maar zoals het ons weer vergaat… de regen is al enkele dagen uitgebleven en blijkbaar missen we dus nu honderden watervallen… Hij is fijn :-S Maargoed, de drie die we wel zien, geven een prima beeld en wij hebben tenminste zeldzame foto’s, haha!

Wij gaan bootje varen in de sound en ondanks dat Milford niet tegen valt, heeft het niet de wow-factor die we eerder die morgen hadden bij Mirror Lakes. Mooie foto’s, dat zeker! Na de lunch aan de waterkant vertrekken we weer om zo de trage bussen voor te zijn. We stoppen voor een toiletbezoek (geen gebrek daaraan trouwens) en nog even bij Mirror Lakes, maar daar spiegelt niet zoveel meer :-)
We zijn op tijd terug op de camping waar we bussen vol voorbij zien rijden ;-) terwijl wij al genieten van de warme (lees: behoorlijke warme) zon en de welkome schaduw.

Vandaag hebben Igor en ik fietsen gehuurd om een stukje langs het meer te rijden. Even actief zijn voordat we later op de dag het paard opklimmen! Helaas is Igor z’n achterband zo plat als dubbeltje als we bij het meer zijn… dus zodra we een vervangende fiets hebben, doen we hetzelfde rondje nog maar eens :-D Het meer, het grootste van het zuid-eiland, is enorm aanwezig en wederom zijn het ansichtkaart uitzichten met de besneeuwde toppen in de verte.
Omdat we al zo’n beetje elke sport (behalve inderdaad de extreme) beoefend hebben, kon natuurlijk het knolcirkelen ;-) niet nablijven. Lubet met veel ervaring, ik die net doet alsof ze veel ervaring heeft en Igor de eersteling maakt een leuk stel samen met de uhm-tja-duss, zullen maar zeggen roze Duitser die zoveel ervaring heeft dat hij zijn paardrijbroek en handschoentjes bij zich heeft. Het is een tocht om van het uitzicht te genieten en we stappen zo’n twee uur over het land van de boer die ons voorgaat. Boris is de enorme hengst waar ik op rij, Lippie is de merrie van Igor en Lubet reed op CC. Ondanks dat Lubet al op voorhand geniet (zeg gerust: hartelijk uitlacht) van wat Igor er van gaat maken, moet ze aan het einde toegeven dat hij het er uitstekend vanaf heeft gebracht ;-) Nog een laatste rondje galop (voor Igor gehobbel in gedraf, hihi) en dan zit ook deze activiteit erop. Pap, Igor kijkt trouwens uit naar het groomen!

Oja, het avondeten eindigt zo’n beetje standaard in afzonderlijkheid (of ruzie) omdat we alledrie te custard veeeel te lekker vinden :-D :-D


Een warme glimlach uit Te Anau


PS. tante Janny, gefeliciteerd met je verjaardag!