Het laatste weekje van het jaar

“Huisvrouwendrama dreigt uit de hand te lopen bij wasmachines”
“Continue aanloop bij toiletten stroomt goed door”
“Te grote vraag voor afwasbakken –wat eten die mensen toch allemaal?-“
“Tentplek M7 wil korting!”
“Wachtrijen bij douchen nog binnen de perken”

Oh help, daar zijn we dan. In een totaal andere wereld dan dat we gewend zijn.
Rust? Rust?? Rust???
De grote camping van Papamoa Beach is vol, bezetting wellicht tot nipt honderd procent, want het is lastig om onze boeking te veranderen als blijkt dat ze een mooi geasfalteerd veldje voor ons hadden gereserveerd. Onze haringen kunnen keiharde grond aan, maar asfalt… Dus met veel moeite (en we weten dat in de hele omgeving geen plek te vinden is) accepteren we plek B17 voor de eerste nacht om daarna te verhuizen naar M7. De M van Midden bevalt goed, maar de B van Buitensporig lawaaierig is dus ver weg van het strand, maar heel dichtbij de drukste weg die Papamoa (of gewoon de hele regio) rijk is. Tenten opzetten voor een nacht is ook geen pretje en voordat we maar een vinger uitsteken hebben we de zak chips en de drie literpak wijn al opengetrokken ;-) Als het ‘s nachts nog begint te regenen, dan weet je dat Igor niet met een kerstgedachte richting de receptie loopt de volgende morgen. Haha! (dat was een nachtje kRamperen zeg maar :-()

De tweede plek, M7; douche en toiletten samen met de wasruimte recht voor onze deur, de keuken achter om de hoek. Niet alleen niet ver lopen (je kan ‘s avonds nog rustig een drankje drinken zonder dat je ‘s nachts een paar kilometer moet afleggen voor de toiletten zoals op de vorige camping…) maar geeft ook bescherming tegen de wind die hier op woensdag wel erg aanwezig was. (onze voortent was die dag even een strand heeel dichtbij en de tent van de buren was regelmatig half zo klein). Wind in combinatie met zon is perfect voor wassen en blijkbaar was ik niet de enige ziel die er zo over dacht. We hadden mooi zicht op de grote wasmanden, de wachtende vrouwen en als ze echt wanhopig waren, werden er kinderen ingezet om een machine te bemachtigen, haha!
Nadeel van deze tentplek, maar volgens Evert is dat de ‘charme van het kamperen’ :-S, dat iedereen zich het recht verleent om je tenten als hindernisparcours te zien. Het trappetje naar het gebouw achter ons ligt eigenlijk bij de tentplek naast ons, maar daar staan geen tenten. Dus het is natuurlijk veel leuker om dwars over ONS TERREIN te marcheren. We hebben er deze keren maar niets van gezegd, maar toch zijn de tentharingen wat verder en lager weggezet en waslijntje iets hoger gehangen…gna gna

De reden dat we Papamoa hadden verkozen als bestemming voor onze laatste week in 2009 was dat Shannon (Nieuw-Zeelandse vriendin, woont inmiddels in Canada, wie Jeanette en ik ontmoet hebben tijdens onze reis in Australie) met Tony en dochterlief Molly bij haar ouders de vakantie vierde. En Molly doet haar naam eer aan, het is een allerliefst meisje en met haar gebrabbel (helaas onthoudt ze alleen Lubette’s naam) is ze ook nog allerschattigst. Dinsdag (beetje regenachtig) hebben we gepoold in de kroeg dichtbij, woensdag (wind) was onze verlate uitpakdag bij haar ouders thuis. Met veel lekkers uit Belgie en een cheque voor lekkers uit Nijkerk waren we drie blijde kindertjes :-D Donderdag hebben we op oudjaarsavond gebbq-d bij hen voordat we de bus namen richting Mount Maunganui. Die BBQ ging er wel in na de veertig minuten durende wandeling die door Shannon aangeduidt was als ‘slechts twintig’ ;-) Gelukkig was de bushalte daarna niet al te ver weg en hoefden we ons niet schuldig te voelen over de broodjes hamburger, de worstjes en de zelfgevangen vis van de BBQ.

Na de regen en de wind waren donderdag en vrijdag echt dagen om het thuisfront jaloers te maken (nu.nl laat foto’s zien van dikingepakte mensen :-)) en om het jaar goed af te sluiten, nemen we op de laatste 2009 ochtend een surfles. Helaas zijn de golven ook met vakantie, maar het lukt ons toch om een paar golfjes te berijden in de goede richting.

De volle camping en de drukke weg deden al iets vermoeden, maar als we woensdag met moeite een parkeerplek weten te vinden in ‘de mount’ weten we zeker dat de halve bevolking met ons het nieuwe jaar gaat vieren. Het lijkt een zomers dagje op Zandvoort en de jeugd (de mat is echt helemaal in) paradeert rond in de meeste foute auto’s met de meest luide muziek. Nieuw-Zeelands eigen Miami denk ik dan maar. De ‘berg’ die slecht 232 meter hoog is, moet natuurlijk beklommen worden en laten we even de drukte voor wat het is en begeven wij ons tussen de schapen. Het uitzicht is super en met hele goede ogen zouden we bijna onze tent kunnen zien staan :-)

Carabiet schieten: nee
Oliebollen: nop
Unox muts: nein
Vrieskou: non

Zon, zee en strand: jawohl!

Oud en Nieuw in de zon vieren is toch een once in a lifetime ervaring en dus hebben we besloten dat op het drukke strand van Mount Maunganui te vieren. De eerste bus rijdt ons voorbij (was ook wel erg vol) en de tweede bus (lijkt niet veel leger) pikt ons gelukkig wel op. Ik denk dat zelfs Lubette zich oud voelt, laat staan hoe nuchter we ons voelen bij de jeugd die nauwelijks meer oogjes open kunnen houden, de drank niet altijd binnen kunnen houden en het stoer vinden dat ze wat wiet bemachtigd hebben. Dusss… zoals gezegd, once in a lifetime he ;-) We worden gedropt in een soort Koninginnedag-in-Amsterdam-omgeving en samen met heel veel en een band staan we dan op het strand. De volle maan met weerspiegeling op het water is een fantastische achtergrond en we voelen ons in een film gezet als de aftelling begint. Omdat we natuurlijk niet al te veel mensen om de hals hoeven te vliegen, hebben we behoorlijk wat foto’s van het vuurwerk kunnen maken :-D
Na de aftelling, het kussen en het vuurwerk denken we dan toch echt even het feestgedruis in te duiken, maar waar kan je een drankje kopen? En waar gaat iedereen toch naartoe? Dusss… zoals gezegd, once in a lifetime… want na eindelijk een fles water te hebben bemachtigd (nuchter het oude jaar uit en dus blijkbaar het nieuwe in :-S) begeven we ons samen met een triljoen jongeren richting de bussen. Een paar café’s/restaurants blijven open, maar ook daar horen we later, ging de alcoholkraan om een uur dicht (volgend jaar zijn we gewoon weer in Europa hoor!!) Het lukt ons met HEEEL VEEEL moeite om in de zevende of achtste bus te stappen die we zien (het is nu eenmaal economischer om met zeventig mensen in een bus van vijftig te stappen…) om uiteindelijk een uur later met onze eigen wijn en pindanootjes het even wat beter te vieren ;-) We liggen om drie uur in bed, zoals gezegd… once in a lifetime ervaring!

Gisteren lekker uitgeslapen, iedereen was nog lekker rustig op de camping ;-) behalve de rinkelende glasbak...
En de champagne was nog niet gedronken, dus hebben wij om 00.00u jullie tijd / 12.00u onze tijd de aftelling en de toast op 2010 wederom gedaan :-D Altijd een reden voor een feestje toch ;-)

Vandaag zaterdag en de spullen alweer verdeeld en de auto gewassen, want Lubette wordt straks in Auckland gedropt door Shannon&Co en wij banen ons dan een weg richting het Zuid-eiland. 2010 is begonnen en we gaan er wat van maken!


2010 klapzoenen vanuit Papamoa