Met de waka naar het zuid-eiland

Waka, maori voor elk vervoersmiddel (oorspronkelijk alleen de kano); deze keer onze ferry die ons het ruige stukje oceaan overbrengt, is de boot naar Ameland keer twee of drie. Maar de oceaan is mij gunstig gestemd en ondanks het ‘ohoh ohnee’-gevoel de eerste tien minuten kom ik relaxted aan aan de overkant. Nouja, relaxted…wel een beetje moe.

Afscheid nemen van Lubet komt natuurlijk weer veel te snel, onze ‘vakantie-vakantie’ is omgevlogen! Na een update, samenvatting en ‘tja, wanneer zien we elkaar weer?’ met Shannon, scheidden zaterdag onze wegen weer voor drie maanden. Igor en ik maken ons uit de voeten zodat we maandag bijtijds in Wellington kunnen zijn.
We belanden in een file bij Taupo, maar het geluk brengt ons via de Huka Falls, blijkbaar een binnendoorweg, precies weer achter dezelfde auto als we de stad inrijden. Maar dan hebben wij even kunnen relaxen bij de waterval. De auto voor ons dus niet :-D
We overnachten in overdreven luxe (alles wat een bed heeft is luxe ;-)) in een motel in Turangi. Dat stadje hebben we nu echt meer dan genoeg gezien, dus na de boodschappen de volgende ochtend zijn we weg ook.

Het verkeer brengt ons voorspoedig naar Paraparaumu (jaja, even oefenen, maar dan kan je het vloeiend in een zin gebruiken hoor ;-)) waar we in een lekker Engels knus hostelletje de nacht doorbrachten (zelfs de muffe lucht is hetzelfde als in Engeland, haha). Het waait inmiddels zo hard dat het zelfs de voorpagina in Wellington haalt en dat zegt heel wat voor een stad die de bijnaam ‘Windy Welly’ heeft! :-S

Het is een lange dag in Wellington, want de ferry gaat om drie uur in de nacht, we komen om half elf ‘s morgens aan... Dus we brengen een uurtje door in Te Papa, het gratis, mega museum die zelfs bij cultuurbarbaartje Igor ;-) nieuwsgierigheid wekt. We nemen het kabelbaantje naar boven om via de botanic garden weer terug te lopen (de rozentuin viel behoorlijk tegen) en door de stad te lopen die behoorlijk leeg is doordat het een nationale feestdag is. We pakken een filmpje ‘Lovely bones’ en eten smakelijk bij de Ierse pub om te hoek. En dan toch maar veel te vroeg op weg naar de ferry. We zijn niet de enige die daar de nacht in de auto willen doorbrengen, maar als de ferry met een drie kwartier vertraging vertrekt, heb ik net een uurtje kunnen slapen en Igor heeft gelukkig nog vrienden thuis via msn kunnen spreken :-) Daarentegen maak ik mijn filmmarathon compleet door nog twee films te zien op de ferry (iets met een bezoek aan het midden van de aarde en een tekenfilm in outer space, ben toch blij dat ikzelf gewoon met mijn voetjes op moeder aarde sta hoor…) terwijl Igor niets en niemand ziet of hoort.

De aankomst bij het zuid-eiland is supermooi, gelukkig komt de zon langzaam op en hebben we fantastisch zicht op de fjorden bij Picton. Na aankomst worden we verwelkomt met zicht op bergen (zouden ze zich eindelijk echt bergen mogen noemen?!) als we de bijzonder mooie route langs het water volgen. Jammer dat ik natuurlijk na tien minuten al wagenziek wordt, maar na een halfuurtje slapen en een extra pilletje ben ik ook weer van de partij.

Nu aangekomen in Motueka vlakbij Abel Tasman national park. Morgen is het vroeg genoeg om de omgeving te verkennen, eerst even de binnenkant van mijn ogen…


Weltrusten vanuit Motueka


PS. rectificatie: Mt. Ruapehu is wellicht toch niet jaarrond voorzien van een witte top. In drie weken tijd is de helft van de sneeuw al verdwenen :-S