Waar Abel niet aan land ging…

“Zie je die twee puntjes daar? Nee, niet die, die andere twee daar die regelmatig stoppen om elkaar een kusje te geven.” -Ah, die ook gekke foto’s van elkaar maken? “Yep, dat zijn wij tijdens onze derde poging om in het Abel Tasman National Park te geraken” (als ‘t niet Nederlands klinkt, is het Vlaams :-))

Poging 1 is zee kayakken, nu heb ik een haat-liefde verhouding met alles wat schommelt en dobbert en helaas hoort kayakken op zee in deze categorie :-(. Binnen een halfuurtje stort ik me zeeziekelijk neer op een strandje. Prima plaatsje, maar nog 1.15 uur ver van Split Apple Rock, de ingang van het park. (Om echt eerlijk te zijn; hadden we dat met die golven en tegenwind wellicht niet eens willen doen.) Dat was dus de mislukte poging 1.

Poging 2 is mountainbiken, overal op de kaart staan van die fietsjes tegen een helling op en sinds Igor wekelijks badend in het zweet de bergen van Corfu befietste, lijkt het hem wel leuk om hier ook te gaan fietsen. Helaas is mountainbiken alleen toegestaan in de winter als de paden rustiger zijn. Daar strandt onze tweede poging.

Poging 3 is wandelen. Geen probleem, zolang het maar niet meer dan een dag lopen is. We kunnen met de watertaxi gedropt worden en terug naar de auto lopen. Zo zien we het vanaf zee en vanaf land! Als de taxi kaartjes gekocht worden, voel ik me al misselijk… (het zit soms inderdaad tussen de oren :-S) Volgende morgen als de rest van de camping al wakker is, het is nog maar acht uur… vertrekken we richting watertaxi. Nu heeft een zee/oceaan last van de eb en vloed tijding die hier wel drie meter met elkaar schelen. Het was deze morgen eb, maar die watertaxiers hebben vaker met dat bijltje gehakt, dus we stappen op de parkeerplaats allemaal in de boot en de trekker rijdt ons met boot en al richting water. Erg komisch om met zo’n zeven trekkers richting en zelfs in het water te rijden. Het is net een demonstratie van de Amelandse reddingsboot ;-)
Gelukkig is de zee rustig en blijkt alleen de ‘mad mile’ wat golfjes te tonen. We varen nog even terug naar de Split Apple Rock :-D en na 45 minuten worden we gedropt in het water bij Torrent Bay. Ik stap met een gelukkig maag uit die boot. De wandeling duurt ongeveer vier uur en het eerste stukje is over het droge strand (nouja, het water begint al beetje te komen, dus ik hou er een halfnatte schoen aan over). De volgende 13.1km volgen de kustlijn terug naar Marahau en we zien blauwe zee, gouden strandjes en veel bomen. Onze lunch vindt plaats op een of ander tropisch eiland en het laatste strandje voor het eindpunt lijkt een broedplaats in de Biesbosch. Ben in beiden nog niet geweest, maar kan creatief zijn :-p

Zere voeten, maar zeer voldaan na die 14km, nemen we ‘s avonds bij de tent een lekker biertje! De derde poging is GELUKT! Abel heeft nooit een voet aan land gezet (sufferd), maar wij hebben in zijn park gelopen hoor :-D

Vandaag was alweer opruimdag en tijd om afscheid te nemen van weer een hoge breedtegraad. Tijd om zuidwaarts te gaan.

Via de supermarkt, highway 6 (een van de mooiste van het land en dat klopt), de Nelson Lakes bij St. Arnauds (waarom heeft niemand ons verteld dat het daar zo mooi is???) en Lewis Pass (wow, echte bergen met sneeuw!) komen we laat in de middag aan in Hanmer Spring. Daar staan we nu op tentplek 13 met de schapen gezellig blatend achter ons en vanavond gaan we slapen in Lubette’s tent :-)

Onderweg hebben we genoten van alles wat we tegenkwamen, wellicht lijkt het een beetje op Zwitserland en heeft het iets weg van Noorwegen/Zweden, maar het is nog het meest gewoon Nieuw-Zeeland. Nog niet eerder zo vaak gestopt voor het maken van een foto, nog niet eerder zo gefrustreerd dat het er in het echt zoveel beter uitziet dan op de gemaakte foto ;-)

Het weer was goedgemutst de afgelopen weken, maar het is wellicht toch een beetje afscheid nemen nu van het warme weer. Bij St. Arnaud lunchen we buiten in een temperatuur waar je thuis de kachel bij aanzet en wellicht dat ik vannacht m’n thermisch ondergoed ga missen :-S Maar dat mag zeker de pret niet drukken!


Een knipoog uit Hanmer Spring