Pannekoeken, veel groenten en een toefje slagroom

Pak de kaart er maar bij, want we hebben de afgelopen week toch wat kilometers gemaakt. Kriskras, van links naar rechts, van oost naar west.

Het was de bedoeling om alleen te overnachten in Hanmer Springs, maar van veel slapen is het niet gekomen die nacht. Een hoopje ellende kramperen in het toiletgebouw was ik :-( Dat de tent (we sliepen in Lubette’s tent waar het luchtbed net in paste, behalve bij regen dus) van binnen nat begon te worden en dat het toch echt wel koud was ‘s nachts hielp mijn klappertandjes niet. Na het uitchecken, hebben we gelukkig meteen kunnen inchecken op de volgende camping waar ik zo’n 24 uur geslapen heb in een bed. Na een paar dagen voelde mijn lichaam weer een beetje zoals het moest.

Nu bleek Hanmer Springs geen vervelende plek om de dag door te brengen, zelfs ik die niet meer heb gezien dan wat uitzicht had een goed gevoel bij dit actieve skidorpje. In de winter super voor de skiers, in de zomer een paradijs voor mountainbikers. Dus Igor wist wel wat te doen! Hij heeft zich in het zweet gefietst totdat hij een nog mooier uitzicht had om daarna lachend die berg weer af te racen. Zijn haren was hij gelukkig gepland kwijtgeraakt bij de kapper ;-)

Na deze onverwachte stop verder naar rechts waar Kaikoura aan de kust op ons ligt te wachten. De omgeving is super, even gevangen in een ‘stunning’ uitzicht is niet vervelend! De camping in Kaikoura is daarentegen even slikken, mooi plekje onder de bomen, alhoewel we de vogelpoep liever kwijt dan rijk waren (nog getwijfeld om ‘shit happens’ als titel te gebruiken… ;-)) De tentplekken waren niet afgebakend, dus onze buren stonden in onze voortuin of tenminste zij waren wellicht van mening dat de voortuin kleiner was. We hebben nog aan je ‘kampeercharme’ gedacht Evert… De nachten waren weer koud en inmiddels zijn we op twee heet water flessen om het opwarmen wat te versnellen. De cassiere bij de supermarkt weet ons te vertellen dat het anders nooit zo koud is. Dat hebben we meer gehoord… :-S

Het nadeel van 24 uur slapen, is toch wel dat zodra je je beter voelt, je je tijd weer kan inhalen. Al doe ik dat liever niet ‘s nachts… Een voordeel was dat ik zo wel het boek kon lezen die Igor overdag las ;-) En gelukkig werd Igor ook wakker toen de buren (die van in de voortuin) na drie uur te hard lallen bedachten om hun tent letterlijk in te duiken en daar nog een uurtje te hoorbaar door te lallen. Dusss, aan die camping waar ik ook niet warm kon douchen, hadden we zeker geen warm gevoel aan overgehouden.

Maar we waren daar natuurlijk met een reden. Walvissen bekijken vanaf een boot was geen optie (ik was al misselijk genoeg), vanuit de lucht (ja hallo, waarom denk je dat we aan het kamperen zijn?!) en wandelend, tja, was het maar zo makkelijk. En onze wandeling langs de kust strandde toch wel redelijk snel toen we door vloed het strand niet konden oversteken en we wel een hele grijze lucht achter ons zagen aankomen… (waar boven op de berg sneeuw uit kwam) Gelukkig hebben we de volgende dag de zeeleeuwen wel kunnen bekijken!

Het was weer tijd om naar het westen te rijden. Deze keer via de tweede pas op onze route, Arthur’s Pass. Wederom mooie route door de bergen, even gestopt bij een wel heel mooi meer en genoten van het toefje sneeuw dat nog boven op de bergen ligt. In Arthur zelf niet veel te doen, dus we nemen een aperitiefje in de bar naast het hostel.
We zagen van te voren al wel aankomen dat kamperen wellicht echt bevriezen zou zijn hier, dus hadden we een hostel geboekt. Deze keer behoorlijk budget, want samen met nog vijf anderen op de kamer! Het hostel is gezellig en na zes keer verliezen met vier-op-een-rij van Igor :-( (lees: Igor = :-)) duiken we onze aparte bedden in.

Helaas scheen de zon vanmorgen niet meer, maar dat maakt het uitzicht ten westen van Arthur’s Pass niet minder imposant. De stijle 16% helling die we naar beneden nemen test onze remmen eens goed.

We rijden helemaal door tot Punakaiki om de pannekoekrotsen te bekijken (en wow die woeste zee die we zien vanaf highway 6!). En dat waren er heel wat die in de loop der tijden op elkaar gestapeld waren! (natuurlijk gevormd zijn door het water van de Abel Tasman zee) Omdat de weersverwachting niet al te positief is voor het plaatsje hakken we de knoop door om maar meteen door (is terug) te rijden naar Hokitika. En daar zijn we dan! En daar blijven we dan! Wel vijf nachten :-D Even relaxen en actief zijn. Morgen staat er regen op het programma, dus hopelijk is het binnenzwembad open (dat hadden we toch niet kunnen dromen om dat midden in de zomer te bedenken he :-S)


Actieve groetjes uit Hokitika


PS. Geert, alvast gefeliciteerd met je verjaardag!
PS. En ook voor ome Wim!