‘t kluunen nie weerd…

Ijs, heel veel ijs, wat nogal logisch is op een gletsjer, maar het is toch behoorlijk indrukwekkend als je er voor staat en al helemaal als je erop staat. Op de foto lijkt ‘ie niet zo groot, maar erop ben je een miertje!

De Franz Josef gletsjer is een warme gletsjer en is een van de snelstbewegende ter wereld. Groeiende al een tijdje niet meer. Jaaaren, beter gezegd eeuwen geleden kwam hij tot zee, in 1750 was het laagste punt zo’n uurtje wandelen van waar nu het begin is. In 1903, da’s nog niet lang geleden, kwam hij tot de grote rots die op de foto staat: zo’n veertig minuten stappen. Dus als we hem toen hadden beklommen, waren we mini-mini-miertjes geweest :-D Nu ‘beweegt’ hij zich zo’n vier tot acht meter per dag, dus die ravijn van gisteren kan vandaag een spleet zijn. Zou niets waard zijn voor een Elfstedentocht, hoop kluunwerk ;-)

De zon schijnt als we uit bed stappen, de zon schijnt als we ons in al die extra kleding hijssen (ik dan, Igor kan die gletsjer in z’n korte broek aan), de zon schijnt als we eindelijk bij het beginpunt zijn en het begint pas te regenen als we weer bijna beneden zijn. Dussss, we hebben geluk gehad! :-D

De gletsjertocht zelf was een makkie vergeleken bij de vijf keer langere Tongariro Alpine Crossing. Doordat de gids vaak traptreden voor ons moest uithakken, konden we elke vijf minuten rusten. De grote groep moest in zes kleinere groepjes verdeeld worden, nu voelen wij ons het gemakkelijkst bij de middenmoot. Maar helaas, we waren blijkbaar niet de enigen, dus uiteindelijk kwamen we in de laatste groep terecht. We zagen het al (lees: niet) zitten om met de slome, de tuthola en de Japanner een langzame tocht naar boven te ondernemen. Maar we lopen allemaal lekker door en onze gids prijst ons zelf met het compliment dat we wel een groep een lijken ;-) Helaas valt een van de Taiwanese meisjes op het laatste stuk rotsen en heeft ze een behoorlijke snee in haar voorhoofd. Ze steekt haar duim op dat het goed gaat, maar het verband en het opgedroogde bloed op haar gezicht ziet er ernstiger uit dan mijn open blaren…

Ondanks dat de foto’s er super uitzien en het wel een bijzondere ervaring is, valt de hele dag ons een beetje tegen. Teveel gewacht? Teveel verwacht? Door het blauwe ijs naar beneden klimmen en daarna weer naar boven was wel heel gaaf! Door de nauwe spleet afdalen en voort glijden terwijl een paar meisjes voor me er een behoorlijk in paniek raakt, is minder leuk. Igor is verstandig, want ziet zichzelf nog niet door de spleet persen en blijft waar hij is, bovenop het ijs!

Igor klaagde gisteren dat het alarm van mijn wekker hem nooit zou hebben gewekt, gelukkig hoorde hij vanmorgen het brandalarm van het hostel wel, haha! Terwijl ik al zo’n beetje aangekleed op de gang stond om naar de verzamelplaats te gaan, keek hij alsof hij dacht dat ik hem terug wilde pakken met een beter alarm :-D
Na een kwartiertje buiten staan (gelukkig niet koud en geen regen) mogen we weer naar binnen waar we nog even een uurtje ons bed in duiken.

Daarna regent het en het houdt niet op. Wij pakken onze zooi en vertrekken toch maar weer richting het zuiden. De gletsjer van Fox Glacier laten we links liggen, want met die regen en mist zullen we niet veel zien, het Matheson meer dat bekend staat om z’n geweldige spiegeling spiegelt niets dan regendruppels. Uitzichten op Mt. Cook en Mt. Tasman laten we rechts liggen, want…zelfde verhaal.
We rijden door naar Haast (waarschijnlijk uit te spreken als Heest) waar we de hoge golven op de Tasman zee bewonderen. Wowie!
Via de bergen rijden we richting het oosten waar we weten dat de uitzichten mooi zullen zijn, maar wij zien niet veel meer dan lage bewolking. Gelukkig zien we wel de 28 meter waterval, maar daar worden we zo’n beetje opgevreten door de zandvliegjes (zelfs Igor!) dus na vier foto’s zijn we ook weer vertrokken. We stoppen nog tweemaal voor andere watervallen (super) voordat we langs de meren Wanaka en Hawea in Wanaka zelf terecht komen. De tentplekken zijn hier voorzien van dor gras, betekent dat echt dat er al een tijd geen regen is gevallen? We zullen het zien de komende dagen…

Oja, ik vind vier-op-een-rij steeds leuker worden ;-)


Knuffels uit Wanaka


PS. Lubette, custardvla a la Igor, goed stevig geklopt, gekruimeld choco chip koekje erover en een halfuur tot uurtje in de koelkast. Mjammie! (alleen in het weekend natuurlijk ;-))